20.11.2020թ.
Երկու գող բարձրացան մի մեծատան կտուր և կամեցան երդով վայր իջնել և գողություն անել: Լուսնկա էր: Մեծատուն մարդն իմացավ, որ գողերը երդիկի մոտ են: Եվ կինը մարդուն ասաց, թե այս ամեն գանձերը և ոսկին և կերպասը քեզ որտեղի՞ց են: Մեծատուն մարդն ասաց. «Գնում էի գողության, մեծատուն մարդկանց երդիկով իջնում էի, և լուսնկա էր, ինչպես այժմ, և լուսնի շողերը երդիկից ներս էին ընկնում, ինչպես այժմ, և ես գրկում էի շողերի սյունը և վայր էի իջնում և այնպիսի մի բան էի ասում, որ ինչքան գեղեցիկ կերպաս կար այդ տանը, երևում էր ինձ, և կապում էի լուսնի շողերին և վեր բարձրանում: Եվ այս ամենն այդպես եմ վաստակել»:
Երբ գողերը այդ բանը լսեցին, խիստ ուրախացան և հավատացին այդ ցնորամիտ բանին, լուսնի շողերը գրկելով երդից վայր ընկան և ջարդվեցին:
- Երկու նախադասությամբ ներկայացրո՛ւ առակի ասելիքը:
Առակը ուզում է ասել, որ միամիտ մարդը երկու ոտքով է ընկնում թակարդ, և խորամանկությունը ամենտեղ պետք է գալիս:
2.Մի անգամ երկու մարդ գրազ եկան: Նրանցից մեկն ասում էր, որ եթե հացի վրա կարագ քսեն, ապա վայր ընկնելիս հացը միշտ ընկնում է կարագ քսած
կողմով ներքև: Մյուսը պնդում էր, որ հացը կարող է ընկնել նաև դատարկ
կողմի վրա: Նա, ով պնդում էր, թե հացը կարող է նաև դատարկ կողմով
ընկնել գետնին, իր խոսքերն ապացուցելու համար հացի վրա կարագ քսեց և հացը վայր գցեց հատակին: Հացն ընկավ դատարկ կողմի վրա:
Առակը ասում է, որ խոսքի ճշմարտացիությունը պետք է ապացուցել փաստերով:
– Տեսնո՞ւմ ես՝ ես ճիշտ էի,-ասաց նա: – Հացը կարող է ընկնել նաև դատարկ կողմով:
– Դա ոչինչ չի նշանակում, – առարկեց մյուսը: – Դու հացի սխալ կողմի վրա քսեցիր կարագը:
Առակը ասում է, որ խոսքի ճշմարտացիությունը պետք է ապացուցել փաստերով:
Եթե մարդը չի ուզում իր սխալը ընդուել, ապա ոչ մի ձևով չես կարող նրան համոզել:
- Ո՞ր առակը քեզ դուր եկավ, ինչո՞ւ:.
Ինձ դուր եկավ առաջին առակը, որովհետև սովորեցնում է լինել բոլոր դեպքերում խելացի :
2. Կետերը փոխարինի՛ր տրված բառերով և բառակապակցություններով: Կետադրությանն ուշադրություն դարձրո՛ւ և փորձի՛ր բացատրել, թե ինչու են դրանք կոչվում միջանկյալ բառեր և բառակապացություններ (անկյալ — հին հայերեն՝ ընկած):
Ո՜վ զարմանք, ա՛յ քեզ միամտություն, երեխայի խելք, դե՛, բա՞:
Նավը մոտեցավ ժայռին և ,ո՜վ զարմանք, բոլոր մեխերը, պտուտակներն ու
երկաթե ամրակները ճռռալով դուրս սողացին իրենց տեղերից ու թռան դեպի ժայռը:
Կարճ ժամանակում նավը վերածվեց առանձին տախտակների, երեխայի խելք, սա հեքիաթ է: Բայց այդպիսի մագնիսական ժայռի գոյությունը ժամանակին, դե՛, բոլորն էլ հավատում էին:
Մի քանի տարի առաջ, որոշել էի անպայման գտնել այդ ժայռը: